De Spiegel

Lijstjes. Het leven van de Atleet dat draait al jaren om lijstjes. Hoe Vaak. Hoe Hard. Hoe Ver. Hoe Veel. En natuurlijk een fictieve To-Do lijst met de broodnodige vinkjes. Been There Done It. De routekaart voor de te bewandelen weg. 
Structuur, schijnen Eindhovense ingeniers van te houden. ASML-ers ook trouwens. Alles te herleiden naar de vraag: “Waar wil ik naartoe?” Als input daarvoor een stukje zelfrefelctie: De Spiegel.

Na vier Japanse kilometers een stem in m’n hoofd: "Wat ga je doen Harm? Op safe spelen en een tandje terugschakelen? De lat iets lager leggen? Een net-niet prestatie neerzetten? En dan? Ben ik freakin’ helemaal naar Japan gekomen om nog 38km voor de kat zijn viool te lopen? Dacht het niet. Dan wordt het maar de dood. Er 100% voor gaan; kan ik mezelf vanavond recht in de ogen kijken."

"Oké dit gaat echt niet Sengers. Goed, je kunt in de spiegel kijken, 100% gegeven, tot hier." Duizenden dolenthousiaste Japanners zwaaien met nationale vlaggetjes. Emotie en ratio functioneren nog prima nu de atleet het tweede deel niet meer aan het MAX-en is. Kippenvel. Tweede keer dit jaar. "Dit vind je leuk hè? Genieten van een priceless experience."

Dat Oranje shirt met die rood-wit-blauwe vlag is een uitgekomen droom. Check in the Box. Voor die bronzen medaille speciaal een fijne spijker in de muur moeten slaan. Er staan nog wat prestatiegerichte dromen open. Taaiheid lijkt het lijf sterker gemaakt te hebben. Op de strip pijnstillers ligt inmiddels een laagje stof. Onverklaarbaar doch prettig.

Het Hoofd kijkt in de spiegel. Reflectie. Ziet hij het nou goed? Ja: Een Mens wat door wil als Atleet. Morgen vasthouden aan structuren, Morgen Genieten, Morgen Harder, Morgen Verder. Hop Hop, licht uit en naar bed, klaarmaken voor morgen. Gewoon omdat dat kan. Ook in 2015.