Tomeloze Ambitie

Het brein van De Atleet zat in een transitiefase. Wat hij wilde leek niet meer haalbaar. Erg? Nee, hij dacht in kansen. Opportunities op weg naar beter, verder, sneller or whatever. Terugkijken deed hij om te reflecteren: te leren van zijn fouten, de succesformules uit te lichten en te continueren. Een louterende manier om uiteindelijk de juiste weg te kiezen en die te bewandelen. Gedreven door Tomeloze Ambitie.

Na 7 nachten waarin de Atleet geteisterd werd door zijn pijnlijke ribben zou een stevige Duurloop met de andere Westerse lopers wel weer moeten kunnen. De inschattingsfout werd pijnlijk duidelijk toen hij zijn soortgenoten al na een paar kilometer moest laten gaan. Des te hoger het tempo, des te meer de ribbenkast schudde, en des te pijnlijker het was. Week na week herhaalde het scenario van overschatting zich. De eerste afmeldingen voor geplande wedstrijden verschenen op de Agenda, terwijl de Coolsingel bleef naderen. De ontkenningsfase werd ingehaald door realiteitszin: Streep door Rotterdam en twee weken respijt tot Enschede.

Rotterdam, 26-kilometerpunt: We lopen over de Erasmusbrug naar beneden. Mijn Test zit er bijna op. In de verte komt het gele bord van het Metostation als mijn finishdoek dichterbij. De eerste 10 hadden de benen moeite met het tempo; De volgende 17 zijn ze vooral wat stijf geworden. De lage hartslag geeft aan dat conditioneel er nog de nodige marge is. De benen hebben nog 2 weken om te wennen; hard doortrainen dus in deze onconventionele marathonvoorbereiding.

Enschede, 10-kilometerpunt: De behoudende start lijkt een verstandige keuze gegeven de eenvoudig draaiende solo-kilometers. Het is nog ver maar een lage 2.20 in een negative split lijkt toch echt reëel. De moraal groeit. Wel even dat linker dijbeen in de gaten houden. Het miezert licht. Sinds 'Mijn Eindhoven' is de aversie voor stortregen enorm. Dan toch: zucht. Zie je wel, Weeronline had gelijk. Het komt met bakken uit de hemel. Toch blijf ik 'draaien' gestuwd door de rugwind. Een lastige klinkerweg is het keerpunt en ineens staat de wind vol in m'n face. Aanzetten zou soelaas moeten bieden. Conditioneel totaal geen probleem, maar dat linker dijbeen begint nu echt vervelend te doen.

De Meester en de Leerling

32-kilometerpunt: Het groepje sympathieke lopers voor me is murw geslagen en daardoor ingerekend. Gevoelsmatig niet mijn verdienste: iedere stap doet nu gruwelijk pijn. De Meester, immer aflatende positief, vraagt even het gat met de laatste Mzungu voor me te checken. "Nee, ik ben al blij als ik met dit been in dit weer de finish haal." Een Dejavutje. Het is goed zo. Hier kan ik op bouwen. Gewoon doorlopen, de ingeslagen weg in. De Atleet en de Mens hebben weer een hoop bijgeleerd en zijn bezig dat toe te passen. "Zonder ambitie kom je nergens," grapt de Atleet tegen de interviewer na de finish. De epiloog is nog een half jaartje uitgesteld. De ingeslagen weg blijven bewandelen gedreven door Tomeloze Ambitie.