Met Vallen en Opstaan

Baf. Daar ligt hij. Vol op zijn plaat gegaan, alweer. Het ging de goede kant op, maar nu is het toch weer mis. Vluchtig probeert zijn brein oorzaak en gevolg aan elkaar te knopen. Hij was de goede weg ingeslagen, althans zo dacht hij in eerste instantie. Van alle wegen die hij bewandelen kon, koos hij toch weer net de verkeerde. Gelukkig weet hij dat hij ook deze tegenslag wel weer te boven zal komen. Hij staat op en gaat weer verder.

Podium en Hamstringklachten

Het Doorgaan was hem zwaar gevallen. De prelude van de trainingsstage bleek met name mentaal moeilijk overbrugbare hordes te bevatten; Fysiek idem dito. Egmond was beneden peil; de podiumplaats in Apeldoorn verdampte bij het feit dat de overgehouden hamstringklachten resulteerde in een noodgedwongen afmelding voor het NK in Schoorl. De hamstrings hadden het dalen in het hoge tempo de laatste kilometers niet heel cool gevonden. Voor straf een veroordeling tot fietstrainingen. Niet alleen voor de twee volgende weken in Nederland, maar ook de eerste week in Kenia.

Afgelopen maandag. Zal ik nog 9 of 14 kilometer lopen deze namiddag? Dan heb ik er 30 of zelfs 35 na de eerste dag van de week. Het lot neemt de beslissing voor De Atleet. Na exact 4,5 km ligt hij ineens in een greppel, gevallen over een gat in de weg. Vluchtig die kiezels er maar uit peuteren. Tjeezus wat zie ik eruit. Mijn hele linker flank ligt open. Het rode zand geeft een extra dramatisch effect. Huiswaarts dus, de 9 vol maken en ontsmetten de boel. You never know.

Westerse voeten in Kenia

Wat worden mijn voeten toch ontzettend vies van al dat rode stofzand hier. Op zich niet erg, maar stiekem werkt het als schuurpapier. Parallel beginnen die kiezels in de oneffen wegen hun tol te eisen voor mijn toch al niet fraaie tenen. De blaren worden met de dag pijnlijker. Enkel een vlakke ondergrond is te doen. Zo ben je dus in het hardloopland Kenia, en zo sta je je trainingen ineens op een Westerse loopband af te raggen.

Gestaag herstellen zowel die linker flank als de vermaledijde blaren en wordt het tijd voor een Keniaanse baantraining. Het brein bedenkt gedurende de training tal van redenen om de sessie voortijdig af te breken. Sow, wat gaat dat ademen op bijna 2400 meter moeizaam. Oef, ik lijk wel astmatisch door dat opwaaiende stof. Damn, die uitgesleten zachte zandgeul op de binnenbaan is nou ook niet heel relaxed om tempo te houden. Tering, wat waait het hard vandaag. Niet verrassend maakt De Atleet zijn training braaf af.

Mzungu! How are you?!

Vandaag een duurloop. Des te verder je van de stad komt, des te meer lemen hutjes je ziet en des te enthousiaster de talloze kinderen worden. Meestal roepen ze: "Mzungu! How are you?!" Sommige rennen een paar meter mee, een enkel talent zelfs honderden meters. Dan ineens na een uurtje lopen: Baf. Daar ligt hij weer. Knuppel, hoe krijg je het voor elkaar! Ditmaal ligt de rechter flank helemaal open. Van alle wegen die hij bewandelen kon, koos hij net de verkeerde. Een groepje dorpelingen komt aansnellen. "Mzungu, Mzungu, how are you?" vraagt er één oprecht. "Bad," antwoordt de gewonde loper. Maar, hij weet dat hij ook deze tegenslag wel weer te boven zal komen. Zowel De Atleet als De Mens staat op en gaat weer verder.