Lopen tot de zon komt

Ik haat lopen in het donker. Nog meer haat ik lopen in de kou. Ik kan geen sneeuw meer zien. Gevoelstemperaturen zijn zo bedroevend dat ik geen gevoel meer in mijn vingers heb. Ik verlang naar behaaglijke temperaturen.  En daglicht. Ik verlang naar daglicht. Al maanden. Eindelijk is die klok verzet. Eindelijk is er daglicht. Nu die temperatuur nog. Drie maanden leken een eeuwigheid. Ik ben gaan lopen tot de zon komt, tot ie straalt.

Het vraaggesprek medio januari met de specialist was pijnlijk confronterend. "Dus je hebt geen zware training gedaan? Rust je genoeg?" Ineens was het lijf volledig op de rem gaan staan. Hardlopen ging niet meer. Zelfs wandelen was teveel gevraagd. Streep door de voorjaarsmarathon. 'Parijs is nog ver' transformeerde in 'Parijs kijk je maar op televisie'.

Weken van geestdodend fietsen op de hometrainer volgden. Vastklampend aan de wetenschap dat er ooit weer gelopen zou kunnen worden. Inderdaad, na een paar weken kwamen de eerste stapjes. Fysieke pijn was groot, de mentale pijn nog groter toen de marathonloper werd ingehaald door een recreant. Na Pakweg 100 meter volgen moest de marathonloper lossen. Pijnlijk, maar toch ook meteen een motiverende prikkel. 

.

Positief denken. Blijven lopen. Iedere week een stapje verder; Iedere week een tandje sneller. Iedere week een terugslagje. Positief blijven denken. De winter zal vanzelf overgaan in een voorjaar met daglicht en behaaglijke temperaturen. In analogie zal het lijf gestaag weer harder kunnen lopen. Ik heb Parijs doorgestreept, en ben noodgedwongen gaan lopen tot de zon komt. Hij straalt bijna.