Eindhovense Gedachtespinsels

Weg droomdoel

Halverwege. Ze gaan te hard. Weg droomdoel. Dan maar overschakelen op plan B, een PR van minimaal 1 seconde. Verstandig Harm, laat ze gaan. PIEP. Fuck, nu gaat het echt mis. Een kilometer van 3.30. Bijschakelen lukt niet. Wat is dit? Mijn benen voelen prima, ik heb geen ademgebrek, mijn hartslag is laag, maar toch kan ik niet harder. Hoe kan dit?! Die sluimerende verkoudheid heeft me dus toch genekt.

Daar staat Emanuell, mijn haas van vorig jaar, nu dus blijkbaar uitgestapt terwijl hij vandaag voor 2.12 ging.  Ziet er koud uit zo in dat hemdje. Zal ik ook? Maar ja, dan sta je hier ook zo in Woensel te staan. Eindhoven heeft geen omvangrijk metro-netwerk. Wat zou de kortste weg naar huis zijn? Zal ik mijn shirt dan maar even binnenste buiten draaien, dan ziet niemand mijn nummer. Ren ik naar huis. Maar mijn spullen liggen al bij de finish. En ik heb geen huissleutel bij me. Moest ik eigenlijk finishen om startgeld te krijgen? Als ik nu stop weet mijn vriendin niet dat ik gestopt ben, staat ze daar ook zo loos te staan. Ik kan natuurlijk ook gewoon wachten op een camera van Omroep Brabant en dan voor die camera uitstappen.

Het nummer

Dan, een Eindhovense oma langs de kant: “Kom op Harm 040! Hou vol!” Ik kan het niet maken om voor haar neus uit te stappen. De kreten ‘Kom op Harm”,“Hou vol Eindhoven” en “Hup 040” vliegen me om de oren. Oké oké, ik loop wel door. Sowieso, ik kan het niet maken tegenover Peer en Edgar van de Organisatie. En tegenover al die andere vrijwilligers. Wacht, een drankpost. Zal ik wat water pakken? Te laat, ik ben er alweer voorbij. Humnn, nu krijgt mijn maag ook nog kuren.

Hé daar heb je Dennis de hardloopjournalist achterop een motor. “Het gaat echt niet Dennis, ik heb nog nooit zo’n slechte marathon gelopen,” zeg ik in een drang mijn leed te delen. “Je ligt wel derde op het NK,” zegt hij. Oh ja, derde, doorgaan Harm. Een medaille. Harm een echte medaille. Een Bronzen medaille. Derde. Komen ze er nou nog niet aan? Ze moeten er toch ieder moment zijn? Ik verlies per kilometer 20 seconden. Nou ja, voor nu lig ik derde. Als ik word ingehaald, dan stap ik .… Wacht, 4e plek is ook nog prijzengeld, en 5e ook. Nee, lekker boeien, je loopt niet voor het geld. Nee, tijden, daar gaat het om. PIEP. Nee! weer zo’n belabberde kilometer. Tja. Derde Harm. Focus.

Daar staat vriend Geert. Enthousiast wil hij net als de vorige ronde mee rennen, maar ik maan hem tot rust. Toch meent hij te moeten zeggen dat Harmpie moet doorgaan. Geert is huisarts, een intelligent en bovendien verstandig mens, laat ik zijn advies maar opvolgen.

Bronzen ontgoocheling

Ineens zie ik mijn oorspronkelijke Belgische haas. “Het is niks vandaag,” zeg ik. Pak hem beet 500 meter joggen we samen. Hij spoort me aan. Waarom ook niet? Derde. Brons. De Oirschotsedijk naar links, 8 kilometer nog maar. Wat is nou 8 kilometer op 3 maanden trainen? PIEP. Hé, liep ik nou een kilometer van 3.25?! Niet heel slecht. Weer een drankpost. Nee geen drinken, mijn maag is helemaal van de wap. Alsjeblieft geen drinken. “Nou dan drink ik die bidon zelf toch lekker op!” roept de Fontys-student mij na. Ik kan er wel om lachen. Gestaag laat ik de Hel achter me en komt de Stad in zicht. Mijn Stad. Vriendin, Familie, Vrienden en Bekenden lonken. Laatste bocht naar rechts en daar is de finish. Tering wat ging dit slecht, ik kan wel janken. Ik lig nog steeds derde. Dankzij het Eindhovense publiek. Laat ik ze maar bedanken. Derde. Een Bronzen medaille. Ik heb hem. Mijn eigen echte NK Marathon medaille. Behaald in Mijn Stad tijdens Mijn Marathon. Eindhoven Bedankt!